Klassieke homeopathie
Dit betreft Homeopathie zoals die oorspronkelijk is ontwikkeld dbij elkaar gevoegd die een sterke affiniteit tot een bepaald orgaan of een bepaalde ziekte hebben.
De term orthomoleculaire geneeskunde is voor het eerst gepubliceerd in 1965 in het wetenschappelijke tijdschrift Science, door Linus Pauling, tweevoudig Nobel-prijswinnaar (voor de chemie en voor de vrede). Het woord orthomoleculair komt van orthos (=Grieks voor goed, of juist) en moleculen (de bouwstenen van ons lichaam). In de orthomoleculaire geneeskunde probeer je het lichaam van iemand te voorzien van een juiste en optimale hoeveelheid van alle natuurlijke stoffen. Dat wil zeggen dat er sprake moet zijn van aanwezigheid van voldoende vitaminen en mineralen en juist afwezigheid van afvalstoffen, toxinen, etc. De orthomoleculair voedingsdeskundige zal in eerste instantie aandacht schenken aan de voeding, de keuzen daarin en de juiste kwaliteiten van die voeding. Vervolgens is de juiste bereiding van belang en ook hoe het wordt gegeten (goed kauwen, niet wegspoelen met drinken, niet gehaast eten, etc.). Verder is de opname van belang. Als je tien mensen dezelfde maaltijd laat eten, zullen de concentraties van bepaalde stoffen in die maaltijd toch verschillen in het bloed van deze personen. De ene mens neemt nu makkelijker bepaalde stoffen op dan de ander en bepaalde stoffen juist minder goed dan een ander. Er is sprake van een zogenaamde biochemische individualiteit, ieder mens verschilt en er is een verschil tussen inname en opname van voedingsstoffen.
Een natuurarts of orthomoleculair arts kan bepalen hoe de opname is van diverse voedingsstoffen, zoals vetten, eiwitten, suikers, mineralen, vitaminen en aminozuren. Op basis hiervan kan dan ook een gericht voedingsadvies en eventueel een suppletie advies gegeven worden.
In de orthomoleculaire geneeskunde speelt gezonde voeding dus een zeer belangrijke rol. Naast die gezonde voeding worden vaak gericht op een bepaalde klacht of aanleg die iemand heeft, extra voedingsstoffen gegeven, in de vorm van een dieet of als voedingssupplementen (pillen, capsules, tabletten).
Fyto-therapie of te wel kruidentherapie (Fytos=kruid) is een van de oudste vormen van geneeskunde. Vele kruiden bevatten werkzame stoffen tegen een tal van ziektebeelden. Veel reguliere middelen zijn afgeleid van recepten uit de kruidengeneeskunde. Een van de eerste reguliere (= allopatische) geneesmiddelen is gemaakt van het kruid de Vingerhoed (digitalis off.).
Dit kruid met zijn op vingerhoedjes lijkende bloemen is een goed middel tegen hartritmestoornissen, maar doordat de werkzame dosis per plant verschilt was een goede instelling van de therapie zeer moeilijk en zelfs levensgevaarlijk. Het is aan de ontwikkeling van de chemie en farmacie te danken, dat uit deze plant de werkzame stoffen gewonnen en nagemaakt kunnen worden, waardoor nu een effectief middel op de markt is. Dit middel heeft echter niet veel meer te maken met kruiden en is alles behalve natuurlijk.
Andere natuurlijke middelen zijn minder gevaarlijk en kunnen makkelijk als kruid gegeven worden. Bijzonder is dat de laatste jaren er steeds meer onderzoek wordt verricht naar de werkzame stoffen en daardoor krijgen we ook steeds meer inzicht in de juiste doseringen en mogelijke effecten. Zo zien we een trent naar standaardisering (zorgen dat in elke capsule met een kruidenextract precies de juiste dosis werkzame stof zit) en betere afspraken rondom grondstoffen en productie en kwaliteitsgaranties. De fytotherapie is zo de laatste jaren uitgegroeid tot een nieuwe serieuze tak van de geneeskunde en is nu veel meer dan het drinken van wat kruidenaftreksels.